Wat een ontdekkingsreis is het geweest. Begonnen op een boerderij, al dartelend gedwongen de vriendschap van katachtigen op te zoeken en te koesteren. Het werden er teveel. Ik was één van de katten die naar dit asiel gebracht werden. Doodeng vond ik het.

Er is geen plan waarbij contact met de vijand leidt tot vriendschap. Althans, zo luidde mijn dogma. Bloeddorstiger dan een hongerige leeuw, dat was mijn insteek. Ik deed er alles aan contact te vermijden. Dit ging me bijzonder goed af. Eenmaal in de kennel belandt bij andere katten kwam ik mezelf tegen. Dat was nergens voor nodig.

Na een ruwe start, menigeen personeel de stuipen op het lijf gejaagd, kwam ik tot bezinning. Ze hadden helemaal geen slechte bedoelingen; ze zijn mijn vijand niet. Ik werd werkelijk op mijn wenken bediend. Wie kan daar nou nee tegen zeggen? Mijn houding werd anders, mijn interesse werd oprechter.

Met elke vorderende dag kwam ik een stapje dichterbij mijn werkelijke aard: een sociale katten-mensen vriend. Nog steeds ben ik zoekende naar een vriendje. Peppadew lijkt me zo geschikt, maar hij is nog erg voorzichtig. Qua personeel is het al welletjes. In een bijna onderdanig uitziende beweging glijdt ik als het ware naar voren, naar beneden en zonder oogcontact te maken laat ik je me lekker kriebelen. Onverwachte bewegingen of geluiden doen deze houding volledig teniet, waardoor ik weer opnieuw kan beginnen. Hier zit ik niet op te wachten.

Uiteindelijk hoopte ik dat Peppadew me kon waarderen als gelijke. Dat we samen een paleis onveilig kunnen maken. Deze tijd is nu aangebroken! Hoewel het contact nog pril is, begeleidt met spelletjes zoeken we elkaar op en zijn niet van elkaar af te slaan!